Με την παρούσα πρωτότυπη βιογραφία του εθνικού αλλά και πανανθρώπινου ευεργέτη Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου, η οποία δημοσιεύθηκε το 1907 και ενόχλησε τους εχθρούς του Ελληνισμού, ο διαπρύσιος κήρυκας των ελληνικών αξιών Φράνκ Σάνμπορν φιλοτεχνεί ένα έξοχο και πανανθρώπινο πρότυπο ηθικού κάλλους και αληθούς φιλανθρωπίας.

Το Πάπιγκο είναι χωριό του Νομού Ιωαννίνων, χτισμένο στις πλαγιές της Τύμφης σε υψόμετρο 970 μέτρων και αποτελείται από 2 μαχαλάδες, το Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο.

Το Πάπιγκο είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα Ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής και έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός.

Στο Ζαγόρι μερικά χωριά είχαν το ιστορικό προνόμιο να έχουν ιδρυθεί πριν την Οθωμανική κατάκτηση. Ένα από αυτά είναι και το Πάπιγκο όπου αρκετά ιστορικά δεδομένα τοποθετούν την ίδρυσή του, στους Βυζαντινούς χρόνους. Στα γραπτά, ιστορικά ντοκουμέντα το Πάπιγκο αναφέρετε σε ένα χρυσόβουλο του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Β' το έτος 1325μ.Χ.

Η πρώτη περίοδος ακμής των Παπιγκινών, στην οποία αναφέρονται πολλοί ιστορικοί, πρέπει να έλαβε χώρα πριν την Οθωμανική κατάκτηση όταν το Πάπιγκο είχε ρόλο Ηγεμονικής Κοινότητας που κυριάρχησε σε μια περιοχή που περιλαμβάνει την κοιλάδα του Βοϊδομάτη έως και την περιοχή της Κόνιτσας.

Από τον 15ο αιώνα μέχρι τον 18ο αιώνα εκμεταλλευόμενο τα προνόμια που του είχαν παραχωρηθεί στην περιοχή του Ζαγορίου, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Από το 1780 λειτούργησε Ελληνικό Σχολείο στο χωριό.

Με την πτώση του Αλή Πασά και μετά την κατάργηση των ειδικών προνομίων της περιοχής κατά τον 19ο αιώνα, άρχισε η παρακμή η μετανάστευση του πληθυσμού. Ο πληθυσμός συνέχισε να φθίνει και κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, ακόμα και μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων το 1912.

Από το 1919, το Πάπιγκο αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα που διατηρήθηκε αμετάβλητη μέχρι το 2010 και την εφαρμογή του σχεδίου "Καποδίστριας" και έπειτα με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο πληθυσμός συγκρατείται και αυξάνεται ελαφρώς λόγω της μεγάλης τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής.